در دهه 20، صندل ها رونق دیگری را تجربه کردند و پس از جنگ جهانی دوم، طراحان شروع به آزمایش با مواد ارزان تر از چرم کردند: نمد، بوم، لاستیک.
کفش کالج لویی ویتون مورد توجه هنرمندان و طراحان قرار گرفت، اما، مانند گذشته، نشانه ای از تفاوت اجتماعی صاحبان باقی ماند. بنابراین، کفش های اشرافی در پا باریک، نوک تیز، با پاشنه های شکل دار هستند.
بسته به هدف، کفش های چرم و ساتن، جیر و ابریشم، کفش بند دار، قلاب و دکمه می پوشیدند. کفش اصلی برای مردان چکمه و همچنین چکمه و نیم چکمه بود.
به کفاشان روسی اوایل قرن گذشته “تاپ” می گفتند، زیرا آنها کفش ها را در کارگاه های کوچک، دور از مردم، مانند گرگ های تنها، تعمیر می کردند. Maryina Roshcha مکه کفش سازی بود. آنجا بود که بسیاری از مد لباس های خارجی برای سفارش کفش های شیک آمدند.
برجسته ترین قسمت پا شست پا آن است، اما سازندگان، در اکثریت قریب به اتفاق، همچنان این موضوع را نادیده می گیرند و از مد پیروی می کنند.
تا کنون بیرون زده ترین قسمت کفی و کفی روی انگشت میانی پا می افتد. استثناهایی که حداکثر راحتی را به پا می دهند برای دوستداران دویدن های طولانی و راه رفتن طبیعی ظاهر می شود.
از برخی جهات، تاریخ کفش به ریشه های خود بازگشته است کفش های به اصطلاح پابرهنه اساساً مقرنس هایی هستند که از مواد مدرن ساخته شده اند.
کفش های معاصر در دهه 2010 از نظر سبک و ارزش بسیار متفاوت هستند. برخی از انواع کفش های ساخته شده توسط طراحان معروف را می توان از مواد گران قیمت تهیه کرد و به ازای هر جفت صدها یا حتی هزاران دلار به فروش رسید.
در دهه 2010، به طور فزاینده ای از لاستیک، پلاستیک و سایر مواد مشتق شده از پتروشیمی ساخته می شود.
