رومی ها از آویشن خشک کیلویی به عنوان طعم دهنده پنیر و نوشیدنی های الکلی استفاده می کردند.
همچنین ظاهراً آن را به عنوان درمانی برای افرادی که مالیخولیا یا خجالتی بودند ارائه می دهند. ارتش روم با فتح این سرزمین، آویشن را به جزایر بریتانیا معرفی کرد.
بقراط که در حدود 460 قبل از میلاد تا 370 قبل از میلاد زندگی می کرد و امروزه به عنوان “پدر طب غربی” شناخته می شود، آویشن را برای بیماری ها و بیماری های تنفسی توصیه می کرد.
مردم آویشن را در باغ ها پرورش می دادند و آن را در روستاها جمع آوری می کردند. هنگامی که مرگ سیاه در دهه 1340 اروپا را فرا گرفت، مردم از آویشن استفاده می کردند.
اسانس آویشن که معمولاً به آن «روغن آویشن» می گویند، بین 20 تا 60 درصد تیمول دارد.
تولید کنندگان روغن آویشن را برای طیف وسیعی از مصارف استخراج می کنند، از جمله صابون های معطر و به عنوان یک عنصر در دئودورانت.
مردم از روغن آویشن هم به عنوان ضد عفونی کننده و هم به عنوان دافع حشرات استفاده می کنند. تیمول یک نگهدارنده رایج گوشت است و کشاورزان زیتون اغلب تیمول را با روغنی ترکیب می کنند که زیتون را در مدیترانه حفظ می کند.
برخلاف برگ‌های تازه، فرد نمی‌تواند روغن‌های ضروری را از طریق دهان مصرف کند یا مستقیماً روی پوست بمالد. روغن آویشن را در یک روغن حامل مانند روغن زیتون رقیق کنید.
برای خرید طیف عالی از محصولات آویشن با هزاران نظر مشتری، اینجا را کلیک کنید. سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) اسانس های آویشن را به عنوان “به طور کلی برای استفاده در نظر گرفته شده ایمن شناخته می شود” طبقه بندی می کند.
با این حال، هر کسی که قصد ایجاد تغییر قابل توجهی در درمان یک بیماری سلامتی دارد، ابتدا باید این موضوع را با یک پزشک در میان بگذارد.
