در سال 2014، یک سوم منیزیم جهان به عنوان عنصر آلیاژی در آلومینیوم مصرف شد و تقریباً یک سوم دیگر برای گوگردزدایی فولادها (11٪)، پالایش اسفنج تیتانیوم (11٪) یا تولید چدن های گره ای (6٪) استفاده شد.
همانطور که قبلا ذکر شد، یک سوم باقیمانده عمدتاً برای تولید ریخته گری سبک وزن برای صنعت خودرو استفاده می شد. کنسانتره باستنسیت با محتوای بسیار کم فسفر یکی از بهترین مواد اولیه برای تولید آلیاژ فروسیلیکون خاکی کمیاب است.
آلیاژ فروسیلیس صادراتی خاکی کمیاب تولید شده با استفاده از کنسانتره باستنزیت به راحتی پودر نمی شود (بدون روش حذف آهن و فسفر با مقایسه خوراک کنسانتره خاکی کمیاب مخلوط بائوتو).
کوره ممکن است به طور مداوم شارژ شود و در فواصل زمانی معین تخلیه شود، و آلومینا یا بوکسیت به بار دولومیت/فروسیلیکن اضافه می‌شود که محصول واکنش، سیلیکات دی کلسیم را مذاب نگه می‌دارد تا بتوان به عنوان سرباره از آن استفاده کرد.
منیزیم دوباره به صورت بخار تولید می شود که در یک کندانسور خارجی جامد می شود. اندازه دسته ها ممکن است به 11000 کیلوگرم برسد و کارخانه ها در فرانسه، ژاپن، ایالات متحده و در یوگسلاوی سابق کار کرده اند.
روش‌های ترمیک جایگزین پیشنهاد شده‌اند، اگرچه هیچ کدام در حال حاضر به صورت تجاری کار نمی‌کنند. یک ایده استفاده از کوره قوس پلاسما بود که در آن MgO و کک پلت شده به سرباره MgO، CaO، Al2O3 از پیش ذوب شده وارد می شود.
چگالی انرژی بالای پلاسما، و این واقعیت که دماهای بالا (به عنوان مثال، 1500 درجه سانتیگراد) در سطح سرباره که در آن واکنش سیلیکوترمی رخ می دهد، ایجاد می شود، به آن اجازه می دهد تا در فشار اتمسفر معمولی پایدار بماند.
